THE RIDDING ROAD

                                 

         

          She smiled so wide that her cheeks started  to hurt. Raindrops rolled over her raincoat.Bike was fast , she felt cold and shivered.Her mouth started to mutter but her father put one of his finger between her teeth ,while one on the bike so that she doesnt bite her tongue.She said to him" papaa there comes over riding road..go deep and get that hole".They rode into the holes  on the road splashing the water as a wonderla ride.This was the only reason fors he would get up early in the cold rain for the school.Her father was her hero.She loved him very much.She always insisted to go with him.she loved  her riding road with holes. She used to make funny noises" peeeewwww" Others used to adore her cute little voices.
                  Sitting in the varanda and waited for her hero to come.They had decided to go on a ride.Cutting throgh the breezing wind,seeing the green fields along her way and talking endlessly about her day,she was all driven in her world.It was late ,the birds got on their nest chirping, sky was red and the sun was hiding behind the trees and  she stared at the still gate.  Suddenly a bell rings  her mother  attends it and starts to cry  loud ,people coming to their home and looking at her pathetically.She scrummbled her face in annoyment.Suddenly she saw some people carrying somthing covered in white cloth.She got all exited"carry me pls"she yelled.Her mother hold her aside and wept with sorrowful tears.When the cloth was taken she was shook.Her father was layed . His eyes were closed,face was pale.She went by and asked "papaa get up i dont like this, why didn't you came on time i wont talk to, you get up" her mom held her back and cried loud"no dear dont say that he loves you...but he left us".She was shook."your father went to the ride alone he shouldn't have...".His head had a huge stich and his bike was no where to be seen.
                  She knew now.Her hero was no more.She sat all alone in the corner of the house closed her eyes.She heard a voice"hey champ! How's my girl.My champ never cries she is strong. Remember what papa used to say life is always an irony child.You never have you want,but you should never stop searching for it.I am always in you, so dont worry about that.You are my princes.You will always find your way .I am in you!"
                                              ◆Meenakshi Manoj

അതിജീവനം -പ്രളയം 2018

99ലെ  വെള്ളപൊക്കം എന്ന്  കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? നദിയിലൂടെ  ആനയുടെ  ജഡം  ഒഴുകിവന്നതും  നാട്  കൊടുംദുരിതത്തിലും പട്ടിണിയിലായതും അമ്മാമ പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട്. അത്  ഏതോ  കാലത്തെ  കഥാമാത്രമെന്നെ കരുതിയിരുന്നൊള്ളു. 2018ലെ  മഴക്കാലം വെള്ളപൊക്കം മഹാപ്രളയമാക്കുന്നതെന്നു  കാണിച്ചുതന്നു. 
                           ഈ മഴക്കാലത്തു കേരളം മുഴുവൻ  പ്രളയം അനുഭവിച്ചു. ഒരു പക്ഷെ കാസര്ഗോഡൊഴിച്ചു എല്ലാ ജില്ലകളിലും നദികൾ കരകവിഞ്ഞ്  ഒഴുകി. തലയ്ക്ക്  മീതെ, വീടിനു  മേലെ, നാടാകെ മുക്കിക്കൊണ്ട് വൻ മഴവെളള 
പാച്ചിലിനാണ് സമതലങ്ങൾ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചത്. 
ബാക്കിയാകുന്നത്  ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ കണ്ണീരോർമ്മകൾ,ദുരന്തംത്തിന്  മുന്നിൽ പകച്ചു 
നിൽക്കുന്നവരുടെ നിസഹായത, തകർന്നടിഞ്ഞ 
നാടിന്റെ ദൈന്യo. 
                  വെള്ളം പൊങ്ങുകയും അതിവേഗത്തിൽ ഇറങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് പതിവ് രീതി. കൂടി പ്പോയാൽ ഒരുദിവസം വെള്ളമിറങ്ങാതെ നിൽക്കും. ഇതാണ്  കേരളം പരിചയിച്ച വെള്ളപൊക്കം. ഇത്തവണ്ണ ഇതെല്ലാം തെറ്റി ചാണ്
മഴയും പുഴയും ഒത്തുകളിച്ചത്. ഓഗസ്റ്റ്‌ മാസത്തിൽ  ആദ്യ 18 ദിവസം ഏതോ വാശി യോടെ എന്നപോലെ മഴ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ഇടമുറിയാതെ ഇടവപാതി എന്തെന്നു പുതിയ തലമുറ കാണുകയായിരുന്നു. 
                         മഴ അതിശക്തമാവുകയും, വെള്ളം കരകവിഞ്ഞൊഴുകുകയും അതു ഒഴുകി പോകുന്ന വഴിയെല്ലാം തടസങ്ങൾ ഉയരുകയും ചെയ്തപ്പോൾ പുഴകൾ വഴിമാറി ഒഴുകാൻ തീരുമാനിച്ചു. പെരുമഴയും പ്രകൃതിയെ മറന്നുള്ള വികസനവും കൈകോർത്തു. കേരളം പ്രളയജലത്തിൽ മുങ്ങി. 
                ഇത്തരം അനുഭവങ്ങൾ, കാഴ്ചകൾ, എന്തിനു പേടികൾ പോലും മലയാളിയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം. കാലാവസ്ഥയിലെ മാറ്റം തീവ്ര കാലാവസ്ഥ അനുഭവങ്ങൾ തുടർക്കഥയാവുകയാണ്. വരൾച്ച 
ജലക്ഷാമം, കടലാക്രമണം. ഓഖി, പിന്നീടിതാ പ്രളയവും. പ്രകൃതി മാറുകയാണ് കാലാവസ്ഥയും. ഇതു തിരിച്ചറിയാൻ എങ്കിലും തയാറായാലേ കേരത്തിനു ഇനി ഇത്തരം പ്രളയങ്ങളെ അതിജീവിക്കാനാകൂ. 

                      മനസിലും പ്രവർത്തിയിലും കൂടി ഓരോരുത്തരും അതിജീവനത്തിന്റെ പെട്ടകം സൃഷ്ടിക്കണമെന്നാണ് ഓരോ പ്രളയകാലവും നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. മനുഷ്യനൊപ്പം പക്ഷിയെയും മീനിനെയും പാമ്പിനെയും നാല്കാലികളെയും കരുതലിന്റെ പെട്ടകത്തിൽ ഒപ്പം കൂട്ടണം. മണ്ണും വിണ്ണും വാസയോഗ്യമാണെകിൽ, സുരക്ഷിതവും സുഖകരവുമാണെകിൽ ജീവനുള്ളവയെല്ലാം തമ്മിലുള്ള പരസ്പര്യത്തിന്റെയും, സഹജീവനത്തിന്റെയും അക്ഷരമാല പഠിച്ചേ മതിയാകു. സാക്ഷരരായ  നമുക്കതിനു കഴിയുമോ എന്നാണ് ഓരോ പ്രളയകാലവും ചോദിക്കുന്നത്.  


                              - നമിത പ്രസാദ് 

FIRST ONE TO BE!

                   - Kezia Rachel Soj

The Malayalam letter 'അ'
My first written letter
The hands that strongly and enthusiastically hold
In the laps of an unconditional love.
Oh! She looks like her Grandma!
The phrase that creates an exchange of smile.
Bye Njonje! A sentence that I was not suppose to forget
Every morning when I set off from home.
If forgotten, her pale little skinny face
Becomes pure red.
The glittering excited lilliputian eyes
That peep through the cornered window
Each day when I get back from school.
My antique little angel, My superwoman
My bag of secrets, My storyteller
My money bank, My music composer
The master chef ,The synonym of care
And the First one to share my day
All these make me thirst for a time machine
So that I can go back to all those bliss moments.
'Amma knows a lot But Njonje knows everything'